18 ธ.ค. 2555

เหมือนจะมีอะไรทำ เลยนอนดึก

มี Facebook ก็ดีเนอะ บางทีเราไม่อยากจะพูดอะไรมาก ไม่ต้องพล่ามยาวเหมือนใน blog ก็แค่พิมพ์บอก facebook ไปว่า วันนี้กุเหนื่อย กุเพลีย กุนอนดึก กุเหนื่อยย ...แค่เนี้ย
แต่บน blog จะมาอัพบล็อคแค่ว่า กุเหนื่อย ก็ไร้สาระ ไร้แก่นสารไปหน่อย
วันนี้ไปทำงานครึ่งวัน เมื่อคืนนอนตั้งตีห้่า ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน (แอบดีใจ) แบบไม่เคยทำอะไรมีสาระเท่านี้มาก่อน พอตื่นมาอีกวัน ก็พยายามคัดรูปเข้า macro stock เพิ่งอัพไปวันนี้ รอ approve อีกหลายวัน รู้สึกทำอะไรมีประโยชน์(มั๊งนะ)ซักที
แต่กลับเป็นว่างานออฟฟิศไม่คืบเลยสิวันนี้ สมควรโดนไล่ออกมากมาย ฮ่าๆ หือๆ บ้าไปแล้ว
วันนี้พ่อก็เอาขนมมาให้ เอาสะตังมาจุนเจืออีกห้าร้อย T^T ตอนเย็นเลยไม่ค่อยหิวเลย จะอ้วกแล้ว แกะขนมกินกันในออฟฟิศ คร่อกกกก
เหน่ยยยย!!  ไหนๆๆๆ มีอะไรมีประโยชน์ ความก้าวหน้า ความท้าทาย (ที่ไม่ยากเกินไป) ให้ทำอีก!! หือๆๆ เซ็ง ยากนิดยากหน่อยก็ไม่ทำละตรู จบ

11 ธ.ค. 2555

เมื่อฉันนอนอยู่เฉยๆ

ตอนนี้เหรอ ฉันนอนอยู่เฉยๆ
แต่ภายในฉันอยากจะกระโดดออกไปจากโลกเดิมๆ
ทำอะไรที่อยากทำให้มันถึงที่สุด
แล้วอะไรรั้งฉันไว้?
เวลา หน้าที่ การเงิน ประมาณนี้มั้ง ที่ยังทำให้ฉันต้องอยู่ตรงนี้

เหมือนมันมีอะไรมากมายหลายอย่างให้ทำจนจัดลำดับไม่ถูก
สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่ต้องทำ ปนกันไปหมด
แล้วเมื่อไหร่ชีวิตจะ บรรลุจุดที่อยากให้มันเป็นซะที

มันอัดอยู่ในอกแทบระเบิด แต่ก็ไม่ลงมือซะที
จะเริ่มอะไรมันเหมือนยากที่จะเริ่มไปหมด

จะเขียนอะไรบรรเทาความอึดอัดนี้ดี
มันคงไม่ดีไปกว่าลุกขึ้นแล้วไปทำอะไรซักอย่าง

ตอนนี้ฤดูหนาว เป็นหนาวที่อยู่คนเดียว ไม่มีใครในใจ นอกจากพ่อกับแม่ที่เป็นห่วงอยู่ตลอดอยู่แล้ว
สบายใจดีนะ แต่มันก็แปลกๆ เหมือนกัน
บางทีก็พูดกับตัวเองว่า เหงาหว่ะ แม่งหนาวหว่ะ อยากกอด สร้างความอบอุ่นใจในมั่งนิดนึง ฮ่าๆ
แต่อย่างว่า รักใครแล้วก็ทุกข์ขนาดด ยิ่งสมัยนี้เหรอ อย่างหวังไว้ใจใครเลย เผื่อใจไว้ครึ่งนึงแล้ว ฉันว่ายังน้อยไป เศร้า TT

แต่ที่อยากจริงๆ อยากไปเที่ยวไกลๆ เที่ยวๆๆๆ มากกว่า เฮ้ออออออ เวิ่นนน!!

9 ธ.ค. 2555

ไปหื้อมันแล้วใจ๋

เราชอบร้องเพลงนะ ...ใครๆ ก็คงชอบ แต่ก็มีบางคนอาจจะไม่ชอบก็ได้
แค่ชอบร้องเพลงเราถึงได้ไปทน(โง่)นั่งรอ แถมทนอาย นิดนึง ที่แก่แล้วยังจะไปอยู่อีก ฮ่าๆ (อายจิงๆ นะ) ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าไม่มีใครสนใจหรอก ว่ามึงเป็นใคร

รู้ตัวว่าหน้าตาก็ไม่ได้จะขายได้ ไม่มีอะไรโดดเด่น
แต่ก็แอบมีความหวัง ไม่รู้เพราะอะไร
ถ้าอยู่ไกล ก็คงไม่ไปแล้วหล่ะ แต่นี่ปั่นจักรยานมาแป้บเดียวก็ถึง ก็เลยลองมาอีกปี เป็นครั้งสุดท้าย ให้มันแล้วใจ จะได้เลิกคิด เลิกฝัน ฮ่าๆๆๆ

จากที่ไปมาทั้งหมดสามครั้ง (5,7,9)  ครั้งแรกโอเค ไปดูดิ๊มันเป็นยังไง ตอนนั้นเด็กๆมาก ไม่รู้เรื่องเลย จบ, ครั้งที่สองเสียดายที่ไม่แสดงให้เต็มที่ เพราะกรรมการห้องเราเขาให้เวลากะเรามากๆ มากกว่า 30 วิ แต่เราไม่ทำ, มาครั้งนี้ เข้าไป น้อยกว่า 30 วิ ก็ได้ออกมาแล้ว สรุปครั้งนี้เห็นๆ ว่าดูที่หน้าตา จบ
รู้ทั้งรู้ ออกมาจากห้อง มือสั่น เวลาแค่นั้นมันจะตัดสินอะไรได้นอกจากหน้าตา
//ขนาดคนเป๊ะๆ ยังเดินออกมา คิดว่าคงไม่ได้เข้าห้อง producer
//แต่มีคนที่เล่นฟิตเนตที่เดียวกัน ที่เคยเห็น ดูดีมาก ได้ถูกคัดมาเข้าห้องสอง เจ๋งไปเลย อยากรู้จักอ่ะ

บทสรุป ครั้งนี้มันทำให้เราเสีย self มาก(ยิ่งไปกว่าเดิม) 5555
มองกระจก ก็ดูว่าทำไมมึงแก่จัง เหียกมาก ยังจะกล้าไปอีก โง่ฟุ่ดๆ T^T

ทั้งๆ ที่ ตอนเช้ามีเพื่อนชวนไปเที่ยวชมธรรมชาติสวยๆงามๆ อากาศดีๆ เรากลับเลือกที่จะไปนั่งเจ็บตูด (ตอนนี้ก็แอบระบมอยู่) รอเป็นครึ่งวัน เฮ้ออออ
แถมกลับมาพร้อมความเสีย self (รู้ทั้งรู้!!!)
ก่อนไปก็แอบเหนื่อยๆ  กลับมานี่หมดแรงเหมือนจะเป็นไข้เลยทีเดียว

แต่ยังไงฉันก็ชอบร้องเพลงงงง ฮ่าๆๆ จบ

tag# The Star 9, sadness, damm, shit, อัปรีย์, หือๆๆ, 5555, ฮ่าๆ, บ้าไปแล้ว